Sentences die as well I use a full stop and let my feelings pass away And then I start all over again Turning in circles, to hide my fear More commas, another semicolon Trying to make the moments last It’s only words, you say But to me they’re all I have to keep me … Συνέχεια
Author Archives: Nατάσσα Καραμανλή
Still
There was a glimpse I’m sure there was a whisper But after all this time, it’s somehow strange To confess that I remember Yet I do All those ignitions in your eyes The yellow beneath the grey The sound your body spread The echo of your silence I do remember Butterfly wings and taste of … Συνέχεια
Ανοχύρωτοι στη Θεσσαλονίκη
Θεσσαλονίκη, μια πόλη ανοχύρωτη. Μια πόλη που παραπαίει ανάμεσα στα θραύσματα μιας παλαιωμένης πολιτικής, κραδαίνοντας ως λάφυρο, την ολοκληρωτική της απαξίωση. Δρόμοι νεκροί. Καταστήματα αδειανά από πελάτες. Αυτοκίνητα με μοναχικούς οδηγούς, διασχίζουν βιαστικά τις άδειες από αστικά λεωφορεία, λεωφόρους. Κάθε αυτοκίνητο κι ένας οδηγός. Βρωμάει η πόλη από καυσαέριο και μοναξιά. Ποιο από τα δυο … Συνέχεια
Sad in a Bad May
Αγιάτρευτη πληγή τούτος ο Μάης μέσα μου. Ξεφτισμένα φεγγάρια κυοφορεί κι άσπλαχνα στα χέρια μου τα εγκαταλείπει. Σε άλικα σεντόνια τα κοιμίζω. Με τη σιωπή μου τ’ ανασταίνω. Σαν αίμα παπαρούνας το δάκρυ τους, ποτίζει στάχτη τη ματιά μου. Αγιάτρευτη πληγή ο Μάης κακοφορμίζει εντός μου. Ποια αγκαλιά θα χωρέσει τόση ορφάνια; Συνέχεια
Έξω στο φως
Είναι μόλις έντεκα το πρωί, όμως το άγγιγμα του ήλιου είναι καυτό. Αισθάνομαι τις ρίζες των μαλλιών μου να παίρνουν φωτιά και σκουπίζω τον ιδρώτα με την παλάμη μου. Ο δρόμος ανηφορίζει λίγο πιο πάνω κι εγώ ασφυκτιώ, αγκομαχώντας μέσα στο μαύρο μου φόρεμα. Ο προορισμός μου φαντάζει ολοένα και μακρύτερος· ένα γκρίζο σεντόνι … Συνέχεια
Ο άνθρωπος πουλί
Θα ήθελα να ήμουν πουλί, είπες, να άνοιγα τα φτερά μου και να πετούσα μακριά. Μακριά από όσα με πονούν, μακριά από ότι ματώνει τα μάτια μου. Εκεί ψηλά που ο αέρας εξευγενίζει τις μυρωδιές των ανθρώπων κι ο μοναδικός ήχος που ακούγεται, είναι αυτός που αφήνουν τα σύννεφα την ώρα που διαλύονται. -Γιατί; σε … Συνέχεια
Οι ώρες της σιωπής
Πώς πίστεψα ότι θα ανέτειλα τον ήλιο για σένα μέσ’ τη νύχτα; Δούλεψα τόσο σκληρά να σ’ αναστήσω Κι εσύ μου χάρισες μια χούφτα μόνο σιωπή. Βαρύ και δύσοσμο το ψέμα σου σταλάζει εντός μου. Βρύα γεννά και τα θηλάζει στα σκοτεινά. Κι εγώ ακόμα σωπαίνω. Για σένα που δεν νοιάζεσαι. Για σένα που βαφτίζεις … Συνέχεια
